Al dagen van te voren was het een gestresste boel in de keuken van mijn moeder.
Daarom werden we er op uitgestuurd om in de lange rij van de slager te wachten op de kerstbestelling. Geen winkel zo saai en koeltjes als die van de slager.
‘s Avonds werden er puddingen en mousses gemaakt door één persoon: moeder! Die konden dan in de nacht opstijven en zodoende kon iedereen door de dag heen in de gaten gehouden worden. Want niets is zo mooi als wijsvingertjes achterlaten en stiekem proeven.
En dan was er ook altijd die eeuwige prefab bavarois die in het diepvriesvak van de supermarkt helemaal onderin op de bodem lag. Liggend op de rand grabbelde ik dan alle ijskoude verpakkingen door op zoek naar de chipolatavariant. Zonder een bakje thuiskomen was onmogelijk.
Bij de gedachte dat ik die moest opeten met een flinke toef slagroom in een warme kamer, gruwelde ik al. En dat kwam door het vreemde mondgevoel dat de gekonfijte stukjes fruit en rozijntjes teweeg brachten. Ik kon me verheugen op de dagen na Kerst, dan was er gelukkig weer hopjesvla.
En potjandorie, hoe die dingen toch werken. Ik heb van het weekend een heerlijk recept van chipolatapudding in een krant gelezen en ik ga deze vandaag maken. Vast om de smaak van “toen’ te herkennen. Want sindsdien heb ik nooit meer chipolatapudding gegeten. Op zoek dus naar de gekonfijte vruchtjes en de marasquin. En wat ik voor Kerst ga maken? Geen idee nog, vast iets lekkers, zoals elke dag.