We hadden de achterbank van de lijnbus geconfisqueerd. Stoer stond ik in het looppad van de bus en deed 'oer Hollands'. Voor degenen die twijfelen wat ik er mee bedoel: keihard roepen naar je clubje dat op een halve meter afstand zit. We waren in Georgië (het land grenst aan Rusland, Turkije, Armenië, Azerbeidzjan en de Zwarte Zee) op vakantie en probeerden zoveel mogelijk 'the things the locals do", ook te doen. Het was een voorwaarde geweest om met onze kinderen zoveel mogelijk 'cultuur' te doen. Met twee gezinnen reizen naar Georgië had ook wel iets avontuurlijks. De dag ervoor waren we bijna verongelukt omdat de chauffeur van de gehuurde auto, Johnny, een inhaalmanoeuvre bijna letterlijk blindelings inzette. Het was niet zijn echte naam maar een naam die voor toeristen wat gemakkelijker te onthouden en uit te spreken was. Uiteindelijk zou dat in meer fooi voor hem resulteren; slim! Onze lolly's van pâte de fruit, met een onmogelijke Georgische naam, gingen daarvan recht in ons keeltje, daar waar onze schrik ook zat.
We zaten nu in de volle bus en onze kinderen waren happy, net zoals de buschauffeur. Het was een korte reis. Vol verwachting en uitgelaten renden ze de bus uit om zo snel mogelijk een ijsje te scoren. Onze zoon vond er al direct niets meer aan omdat hij op het plein een geketend aapje zag. En toen we meer dan een uur moesten wachten op een middagmaaltijd, bungelden sippe gezichten boven de lege borden. De roep om terug te gaan naar het appartement mét internetverbinding werd steeds groter. We vervolgden al redelijk snel de route naar de bushalte waar we een paar uur eerder ook waren uitgestapt.
Om me af te zonderen van het gemor ging ik zitten op een muurtje en volgde ik een politieauto. Uit de auto stapte een politieagente in uniform en gaf een kus aan de bestuurder. Even schoot het door mijn hoofd dat ze een affaire hadden, vast ook in Georgië niet gemakkelijk. Ze ging voor me staan en wachtte op haar bus. Ik werd getriggerd door haar muts en had medelijden met haar; met deze temperaturen een wollen politiepet! Wat een bizar uniform. Het duurde even voordat ik pas echt zag dat daar nog een dienstpet op zou moeten. Snel maakte ik deze foto, privacy of geen privacy regels schendend.
De busrit op de terugweg verliep een stuk rustiger en werd er uitgekeken naar echte cultuur; die van het gamen. That's what the locals do, rustig zitten in een bus, geen lawaai.
