Er ging geen avond voorbij of ik kuste de posters nóg een keer. Kusje aan Benny...kusje aan Björn. Mijn hele kamer hing vol met de posters van ABBA en op de grond lagen tegelijkertijd de punaises die van de posters waren af gesprongen. Regelmatig viste ik een punaise tussen mijn tenen vandaan en drukte deze in het oog van Frida. Alle songs van ABBA lalde ik mee en bij 'does your mother know' veranderde ik in een dansmarietje. Op die kamer, mét die radio met casettebandjes. Het waren de stemmen van Agneta en Frida die me van de week ontroerden en meevoerden naar dat meisjeskamertje op de Elzenstraat. Noem me een sentimentele vrouw van middelbare leeftijd maar, jongens, wát geweldig was het dat ik hun stemmen weer eens hoorde, zelfs met een zweeds accent door het engels heen. En als reactie kreeg ik kippenvel en net als met een tijdmachine, flitste ik ook terug in die tijd. Niet dat ik de twee nummers meer dan één keer per dag zou willen hoor, toch is het wel een mooi mechanisme om weer even stil te staan hoe snel tijd voorbij gaat. Maar dat 'de Abba's' er nog zijn, dat is toch fantastisch. En 'as we speak' flitst does your mother hier door deze kamer van nu. Mondhoeken omhoog, meewiebelen met mijn hoofd én gelukkig kijken.