Heerlijk onderuitgezakt hang ik dwars over de buitenstoel. 17 juni. 21.30 uur, 25 graden. Mét de telefoon voor de verandering eens aan mijn: oor. En dus gezellig aan het bijkleppen met een kennis uit Berlijn, tijdens voetbal. De tuinslang ligt nog uitgerold van het besproeien van de tuin, maar ik heb besloten dat ik die morgen weer voor de tigste keer ophang. Niet dat ik er slordig bij zit, maar ik ben wel thuis en mijn jurk zit niet zoals een jurk moet zitten voor een perfect plaatje. En als daar de buurvrouw aan komt lopen, schiet ik daarom rechtop en ga ik in gesprek met de Old Lady. Berlin kann doch warten. Mijn lieve buurvrouw tilt een pot rozen met twee handen, in voorwaartse beweging. Ze laat de pot bijna uit haar handen vallen op het moment dat ze mij ziet zitten. Ik neem de pot snel van haar over. "Ja, zo zwaar vind ik het", zegt ze. Als ik de pot over neem, realiseer ik me dat ze vanuit haar huis met die pot over straat bij ons achter in de tuin is gekomen. "Voor je verjaardag" zegt ze stralend. En daar is dat moment dan weer dat we elkaar beiden in de ogen kijken en naar elkaar gaan lachen. Wat is en blijft dit toch bijzonder; Buurvrouw en Buurvrouw. De ene iets ouder dan de ander, maar op dezelfde dag jarig. "Maar jij was toch aan het bellen, ga lekker bellen", zegt ze. Zo overtuigend als ze dat zegt, zo twijfelend gaat ze bij de tuinslang stil staan. Snel pak ik de slang en gooi deze zo veel mogelijk aan de kant. The Old Lady moet gemakkelijk de tuin kunnen verlaten en niet struikelen over een stuk rubber. 91 wordt ze. Morgen, 18 juni. Ik zwaai haar uit en pak mijn telefoon weer op. Ja...hij heeft mijn buurvrouw ook gehoord. Hij kent het verhaal. De opmaat naar jarig zijn is weer begonnen. I love it.