5 december 2022 - Een tijd geleden bezocht ik Reza (een goede radioloog uit Iran) in zijn appartement in Amstelveen. Gescheiden. Alleen. Soms krijgt hij zijn dochter op bezoek. Was het dat waard allemaal? Ik zie zijn ogen tranen, vol lopen en rood worden.
5 december 2021 - Ik had er goed over nagedacht, zelfs langer dan ik van mezelf gewend ben. En toch heeft het meer impact dan ik van tevoren gedacht had. En met mij, ook op mijn gezin. We zijn er allemaal op onze eigen manier mee bezig om ons leuke en lieve bezoek van Reza en zijn familie vandaag een plaatsje te geven. En om voor mezelf te praten; ik ben onder de indruk en mijn hoofd draait op volle toeren. Want hoe moet het zijn als je met je gezinnetje op een kamer van 12 m2 woont en geen privacy hebt? En dat door corona bepaalde procedures vertraagd zijn en beslissingen over je verblijfsstatus nog niet genomen zijn? En dat je kindje al zo goed nederlands spreekt, zelfs met het accent van de Utrechtse Heuvelrug? Uit de grote la met spelletjes pikt het dochtertje 'Jenga'. We gaan een toren bouwen, samen. Even zie ik haar vader ontspannen en focust hij zich op het wegschuiven van het blokje...en..hij lacht. Vandaag, 5 december geen selfie's met een haard vol cadeautjes in mijn eigen huis. Het zou niet eens gaan om het besef dat we het goed hebben hier, maar meer om het besef dat hoop zo'n onvoorspelbare kant heeft.