“héé halloóó! Samen met de wapperende beweging voor mijn hoofd word ik geattendeerd dat ik moet reageren. Glazig kijk ik voor me uit. Het lijkt inderdaad of ik uit een trance herrijs, nu ik die vraag hoor. Verdwaasd kijk ik omhoog en ik moet lachen. “Had me dat even wat later gevraagd, nu ben ik uit mijn concentratie en focus”. Sterker nog, ik mis de focus al na het uitspreken van het woord er van. Het fijne gevoel om mijn ogen in een bepaalde stand te dwingen om drie dimensionaal te kunnen zien, is zeker een verslavend gevoel. Maar het staren is niet meer dan kijken in de verte mét een scheel oog. Soms gebruik ik er van die drukke, kleurrijke 3D prints voor. Maar ik ken die prenten uit mijn hoofd, waardoor ik redelijk snel in de gewenste staat van standje ‘gluren met open ogen’ kom. Maar deze ervaring is even nieuw voor me. Op een grote educatieve poster met hierop de werelddelen worden mijn ogen naar de tijdzones getrokken. Beter gezegd, naar de tijden die erbij horen, En die kan ik in 3D zien, lekker starend kijken. Lekker lang kijken ook. Zeker een goed gevoel!