Even stil zijn en reflecteren kan nooit kwaad. Begin maart, nog voordat we in de Intelligente LD gingen, schreef ik ‘Aanrakingsdieet’. Terugkijkend: mijn haar vond de Intelligente LD geweldig; spontane krullen, geen extra kleur, maar een knot erin. Sociaal gezien, was het inderdaad rustig op de Heuvelrug. Hoewel mijn familie in huis rond marcheerde tussen koffiezetapparaat, koelkast, broodla, computer en bed, was de Aanrakingsfactor 1,9. Normaal is deze 1,3. Rond Sinterklaas en Kerst piekt deze zo rond de 1,5. Maar Koek, Snoep&Bier leveren extra knuffels op. Met deze score in de tuk*, is het vooral fijn om te concluderen dat we het fijn vonden met elkaar en dat we elkaar fysiek niet gemist hebben. Maar van de week ontmoette ik een aardige man, met mondkapje om, zittend in een rolstoel, aan wie ik vroeg waarom hij in die rolstoel zat. Die reden kwam later, maar de ontlading dat hij al vier maanden niet aangeraakt was, zijn eerste woorden van ontreddering daarover, de intentie en kracht waarmee het woord ‘aanraken’, tot mij kwam, raakten mij enorm. Potverdikkie heftig vond ik het. Het is niet vaak stil als je met mij een gesprek aangaat, maar ik luisterde. Het is nogal wat.
Zijn handen raakten zijn wielen aan.
Een Aanrakingsfactor van 0,1.
* in de zak